Nu we weer met zijn allen bij elkaar
zitten en de evaluatie gaande is dringt pas echt tot ons door dat
Coen zijn ongelukje niet het enige aandenken aan de afgelopen twee
weken was. Verwondingen waren, tot groot genoegen van Sandra*, aan de
orde van de dag. Ik noem even de hoogtepunten: een roestige, 10 cm
lange spijker onderin Benne's voet, de teennagel van Renger die
besloten heeft zelfstandig verder te gaan, Sandra's arm (deze was
minder tot Sandra's genoegen) die eventjes een (buitendek)ommetje
ging maken en Yvonne's teentje die weleens goed gebroken zou kunnen
zijn. Om op haar door te gaan: op dit moment hebben we haar onder
kunstmatige narcose gebracht. Ze is héél rustig!
12:05. Een schappelijkere tijd om op je
vliegtuig te zitten wachten dan het 5:00 's ochtends van de vorige
keer. We zitten op dit moment bij de gate op het vliegveld van Iaşi
te Roemenië, net hebben we afscheid genomen van Inge José en
Romică. Om 10:00 uur zijn
we vertrokken bij het dagverblijf van Inge José in Strunga.
Omdat Coen gisteren van de trap
gevallen is en daarbij zijn enkel heeft verzwikt / gebroken /
gedesintegreerd (de exacte diagnose is nog niet gesteld, maar de
momenten dat hij bij bewustzijn is lacht hij nog; we hebben er in
ieder geval papier en kranten om gewikkeld) kreeg laatstgenoemde een
mooie voorkeursbehandeling. De krukken die wij van Inge José mochten
lenen zullen snel worden ingewisseld voor een langeafstandsrolstoel.
Gister hebben we een dagje rondgelopen
in Iaşi, om de cultuur te
proeven. Omdat een groot deel van de groep het liefst zelfstandig de
stad wilde verkennen hebben we daarom opgesplitst met de afspraak om
weer te verzamelen om 14:30 bij de grote kerk met de steigers ervoor.
Dit bleek een grotere uitdaging dan verwacht. Sommigen wisten het in
een keer te vinden, maar anderen waren al snel gedesoriënteerd in
die grote onbekende stad. Er werd besloten om de weg te gaan vragen.
Bij de medische universiteit (waar de kans op Engels sprekenden het
grootst was) vroegen we om een computer. “What would you be using a
computer for?” (oke, dit bleek de verkeerde aanpak, misschien is
een computer uitlenen in een land als dit nog iets minder normaal).
“Let's put it this way: we're lost,” besloten wij daarom. Hierna
volgde een dramatisch gesprek waarin wij uitlegden wat wij wisten
over de plek waar wij hadden afgesproken. Volgens de behulpzame
dokter waren er ongeveer 65 kerkjes in Iaşi
waarvan er zo'n 12 in de steigers stonden voor renovatie.
Uiteindelijk heeft hij een kaartje voor ons getekend waarmee hij de
route uitlegde naar de kerk die het wellicht zou kunnen zijn: “I'm
crossing my fingers for you guys, but I don't have very high hopes.”
Het was de juiste kerk. Ongelofelijk.
Al met al kwam iedereen toch weer
veilig terug bij de bus met slechts een Moldavisch kwartiertje**
vertraging. Al met al hebben we een goede dag gehad.
Thuis in Strunga ontmoetten we de
familie van Romică. Zijn
drie dochters bleven bij ons achter en die hebben we vervolgens het
populaire spel “koehandel”geleerd, dat we ook als cadeautje
achterlieten, als dank voor de vele goede zorgen. Romică
vertelde vanmorgen dat ze genoten hadden en hij er 's avonds aan had
moeten geloven en het spel twee maal had gespeeld.
Ook kwamen er nog van de kinderen waar
Inge mee werkt een paar langs om te spelen in de geweldige speeltuin
(met glijbaan, schommels en zwembad ter grote van een Olympische
Zwemton) die in de achtertuin van het dagverblijf staat. Wij hebben
hier zelf ook ruimschoots van kunnen genieten de paar dagen die wij
daar verbleven.
Dit blog werd mede mogelijk gemaakt
door het wonder (zoals dat hier wordt genoemd) / WiFi (zoals wij dat
thuis noemen) dat aanwezig is op dit vliegveld.
Jaja, het was afzien.
Tot vanavond.
*Met haar EHBO-diploma helpt Sandra
graag de gewonden. Haar methoden hebben echter een middeleeuwse
invloeden waarbij het eigenlijke behandelen minder belangrijk lijkt
te zijn dan het slachtoffer nieuwe pijn te bezorgen om de pijn van de
oorspronkelijke wond te vergeten. Wij zijn, bij gebrek aan beter
woord, blij om te zien dat Sandra zoveel genoegen kan scheppen in
hulpverlening.
**Moldavisch kwartiertje: een
tijdseenheid die alles kan betekenen tussen het half en de vier uur.
***VVV: VliegVeldVerveling
Ben benieuwd of jullie nog interactief zijn. Na alle verwondingen is het een wonder dat jullie nog als groep kunnen terugreizen.
BeantwoordenVerwijderenPrachtige foto, die moet je voor op het boek zetten als dat er komt!
Jongens, goeie reis en tot vanavond!!
Jeannette
Bijna Thuis,
BeantwoordenVerwijderengoeie reis verder en tot op schiphol
Petra
tot vanavond, ik zou zo zeggen neem een Gipsvlucht ofzo...
BeantwoordenVerwijderenwe zullen alle hulpmiddelen meenemen ;0 groetjes,en goede reis!!
Joke